کد مطلب:31890 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:28

گنجینه پرسمان » اعتقادات

دست كاري هائي كه بشر با پيشرفت علم خود در نظام آفرينش مي كند مانند تلقيح مصنوعي، تغيير خصوصيات ژنيتيكي و غيره... تا چه اندازه صحيح است و آيا قدرت بي انتهاي خداوند را زير سؤال نمي برد كه مثلاً بشر بگويد من حالا مي توانم موجودي را مطابق آنچه مي خواهم خلق كنم؟

1.خداوند موجودات را از هيچ خلق كرده و بعد از ميراندن آنها دوباره آنها را مي آفريند، اما انسان از آنچه كه خداوند آفريده استفاده ميكند و آن را پرورش مي دهد، و در اين كار نيز مدّتها در آزمايشگاه روي موجودات زنده كار مي كنند و با آزمون و خطا و گاه بعد از چندين سال به موفقيّت مي رسند و آن هم در يك محدودة كم، مثلاً مي توانند سلولي را بازسازي كنند تا بتوانند از آن براي ترسيم بدن بيماران استفاده كنند يعني به حدّ خلق كامل نيز نميرسد.

2. آنچه كه خداوند انجام مي دهد وابسته به قدرت خود اوست حال آنكه آنچه انسان انجام مي دهد وابسته به قدرت خداوند است و انسان مجبور است تحت قانونهاي طبيعي كه خداوند قرار داده اقدامات خود را انجام دهد، مغزي كه انسان با آن انديشه مي كند از خداست، و همينطور ساير امكانات، پس نمي توانيم بگوييم انسان خالق است.

3. اصولاً ما معتقديم، انسان خليفةخدا است(1) بنابراين بايد بتواند در حدّ خود ويژگيهاي الهي را دارا باشد و با درجاتي نازلتر تواناييهاي الهي را بروز دهد. در قرآن داستان زنده كردن مجدد پرندگان بوسيلة حضرت ابراهيم و با اذن خداوند آمده است. البته حضرت ابراهيم اين كار را با قدرت روحي ناشي از نبوت انجام دادند. اما نشان مي دهد كه انسان با اذن خداوند قدرت انجام چنين كارهايي را دارد و عقل انسان كه از بهترين نعمتهاي الهي است به انسان كمك ميكند تا چنين قدمهاي بزرگي را بردارد و در قرآن نيز مكرراً تأكيد شده است كه همه چيز تحت تسلط و تسخير انسان قرار دارد. مانند آية شريفه سخّر لكم الانهار و سخّر لكم الشمس و القمر دائبين و سخّر لكم الليل و النهار.(2) و نهرها را مسخر شما نمود و خورشيد و ماه را كه با برنامة منظمي در كارند به تسخير شما درآورد و شب و روز را مسخر شما ساخت.

و آيات فراوان ديگري كه در اين باره در قرآن وجود دارد. اما هر آنچه در تسلط انسان قرار مي گيرد با اذن و اجازه خداوند است و اگر خداوند اذن ندهد، بشر حتي قادر به تهيه خوراك براي رفع گرسنگي خود نخواهد بود. اميرالمؤمنين علي ( در روايتي مي فرمايند : مالِاِبْنِ آدَمَ وَ الفَخْرَ اَوَّلُهُ نُطْفَةٌ و آخِرُهُ جيفَةٌ لا يَرزُقُ نَفْسَهُ و لا يدفع حتفَةٌ فرزند آدم (بشر) را چه كه فخر كند و مغرور شود در حالي كه اول نطفة پست بدبو بوده ست و در آخر عمر (بعد از مرگ) تبديل به لاشه مردار و متعفن مي شود، خودش قادر نيست رزق و روزي خود را تهيه كند و نمي تواند بلا و مصيبت را از خود دور كند.









منابع و مآخذ :

1. سوره مباركه بقره / آيه 30

2. سوره مباركه ابراهيم / آيه 32و 33